A.
Mit Zich (By Oneself)

A drop of ink said to the writer:
“You shape and create strange lives with me. Well, what about yours?”
The writer put the pen down and took up a book. He didn’t know what he was
reading. So he began to think.
And the drop of ink on the tip of the pen then spoke further:
“Your room is small and narrow. Uncomfortable for two.
As you go about you see: breadth and order. Walls with six and eight windows look at
you so arrogantly and tease you: you have a small room with one window only – for
you and your wife.
“Constantly thinking about others. Yourself — forgotten. Greatness you dreamed
of and you didn’t stick at anything. Thoughts – what do they signify in contrast with
reality?
“Today you were at a meeting. You dabble in community affairs, make a fuss, get
lost in reverie. But an idea was born in you, leaving you without rest. The meeting
disbanded: all were sated, provided for.
“Off from faraway are heard children’s tears, children’s laughter: they tear for
years from your brain, from your heart, from all of your limbs — to divide your ego, to
gladden your life, to open a fountainhead in your soul…”
“Time to sleep now,” his wife interrupted.
The pen was frightened and lay there, calmly.

B.
Los Angeles

Far —
From narrow New York streets, Chicago clouds, Pittsburgh smoke —
Los Angeles!
You are intoxicated by the aroma of orange blossoms, blinded by the
towering mountains, refreshed by the ever-proud palms.
Tired people came. Built for themselves small, airy, sunny cottages, adorned with
greens. They stroll calmly, contented.
Nights fall — bright-white. Wakening forgotten desires. They arouse eternal
restlessness. But the streets are silent; windows — blind, doors — closed.
Orange blossoms, towering mountains, proud palms —
And the night is bright.
And the night is white.

קווייטלאך

.א
מיט זיך

: האָט א טראָפן טינט געזאָגט צום שרייבער
? קנעטסט און שאפסט מיט מיר פרעמדע לעבנס. נו, און דיינס --
.דער שרייבער האָט די פעדער אוועקגעלייגט און גענומען א בוך אין האנט. נישט געוואוסט וואָס ער לייענט. האָט ער זיך פארטראכט
: און דער טראָפן טינט אויפ׳ן שפיץ פעדער האָט ווייטער גערעדט
קליין איז דיין צימער און ענג. פאר צוויי אומבאקוועם. ארומגייענדיק זעסטו : ברייטקייט און גראמקייט. ווענט מיט זעקס און אכט פענצטער קוקן אויף דיר אזוי חוצפה׳דיק .און רייצן זיך מיט דיר : האָסט א קליין צימער מיט איין פענצטער נאָר -- פאר דיר און דיין ווייב
כסדר געטראכט וועגן אנדערע. זיך -- פארגעסן. גרויסקייט גע׳חלום׳ט און ביי גאָרנישט געבליבן. געדאנקען -- קעגן דער ווירקלאכקייט וואָס באטייטן זיי ?
היינט ביי א זיצונג געווען. קהל׳סט זיך, טומלסט זיך, פארגעסט זיך. האָט אָבער אין דיר א געדאנק אויפגעלעבט, נישט רוען געלאָזט. די זיצונג פארלאָזן : אלע זאמע, באזאָרגטע.
הערט זיך פון גאָרער ווייט קינדער-געוויין, קינדער-געלעכטער : רייסן זיך יאָרנלאנג פון דיין מארך, פון דיין הארץ, פון אלע דיינע גלידער -- דיין איך צו פארצווייגן, דיין לעבן צו דערפרייען, א קוואל אין דיין נשמה עפענען . . .
.צייט שלאָפן ניין -- האָט זיך די ווייב אריינגעמישט --
.די פעדער האָט זיך דערשראָקן און רואיק ליגן געבליבן

.ב
לאָס אנגעלעס

-- ווייט
-- פון ניו יאָרקער ענגע גאסן, שיקאגער וואָלקנס, פיטסבורגער רויך
! לאָס אנגעלעס
.ווערסט פאר׳שכור׳ט פונ׳ם ריח פון מאראנצן-בלי, פארבלענדט פון די ריזיקע בערג , דערפרישט פון די כסדר- שטאָלצע פאלמעס
.זענען געקומען מענטשן, מידע . זיך קליינע , לופטיקע , זוניקע שטיבלאך אויסגעבויט. מיט גרינס באפוצט, שפאצירן זיי זיך רואיק, צופרידן
.פאלן צו די נעכט -- ליכטיק-ווייסע . וועקן פארלאנגען פארגעסענע. לעבן אויף אייביקע אומרואיקייט. זענען אָבער די גאסען שטיל, פענצטער -- בלינד, טירן -- פארמאכט
-- מאראנצן-בלי, בערג ריזיקע , פאלמעס שטאָלצע
.און די נאכט איז ליכטיק
.און די נאכט איז ווייס