This page is referenced by:

• 1 2015-12-13T19:42:38-08:00 Sena [original version in Turkish] 2 plain 2015-12-13T19:55:54-08:00 elim ayağım

  epeydir kimin kime ne anlattığını bilmiyorum

  adında hem ekmek hem gül geçen kimseyi görmedim

  tanımıyorum

  ben biraz yavaş

  günde beş defa hiçbir şey yapmayan biri

  ben biraz en üzgün baharatlara fena meyilli

  mümkünse haşhaş

  yoksa benzeri sözcüklerle de kırabilirim kalbimi

  diyelim zencefil

  diyelim hatmi

  

  elim ayağım

  başımdan geçenle aklımdan geçenin karıştığı bu masal

  aşk her şeyi daha yavaş yapmaktır diye diye yürüdüğüm bir sokak

  kalbinde tef ve delik

  kalbinde dünya lekesi taşıyan bir çocuk resmi demişti

  madem günde beş vakit kalkıp sana baktım

  madem dünyanın bu kadar sabahını ben uyandım

  ben uyudum bu kadar uykusunu

  diledim dünyaya fena inanmış bir yüzüm olsun

  kendimi seninle öldüreceğim dediğim feci bir kalbim

  bir elim

  bir ayağım

  ağzıma doldurduğum rüzgarla üfleyeceğim sözlerim

  diyelim fena

  diyelim feci


   
  elim ayağım

  artık nereye ne götürdüğümü bilmediğim bu sapakta

  sesini burada bırakıp giden şeylere baharat diyen o aktar dedi

  tamam olmak küfür

  tamam etmek hâşâ

  bir ömür ağrıma gitse de dünyadan oluşmuş harfler

  yarım dalgın ve kusurlu geldim ben buraya

  günde beş defa hiçbir şey yapmamaktansa

  kalıp sana baktım

  kalıp sana bakmak oldu dünya

  baharatları tek tek

  zamanın bizi nasıl terlettiğini tane tane

  dünyaya inanmış bir yüzü üzgün üzgün anlattım sana

  dedim belki de bir yere üzgün üzgün bakmaktır dünya


   
  dağlarına yedi

  çarşılarına bir kez kar yağan doğu

  durup beklemenin durup beklemekle devam ettiği günler

  uyanınca da süren rüyalardan geldim ben buraya

  diyelim fesleğen vardı

  durup fesleğen çalıştım buralarda

  diyelim fesleğen çalışmış kadar yoruldum ben dünyada

  bil dedim

  ilk kez ekmek ve gül geçecek yanımızdan

  ilk kez ekmek ve gül geçecek adımızda

  yalvarırım beni dünyaya bulaştırma


   
  elim ayağım

  ilkin ruhunu ve duvarını duayla koruyan bir evde karıştı aklım

  karıştı kalbim

  doğu dağlarını yedi diyen ninem

  her baktığını görmesin diye su içirdi kız kardeşlerime

  rüzgar yedirdi her bildiğini demesin diye

  işte ona hep bir çukurdan baktım

  hep yutkundum ninem ve dünya demeden önce

  dağlarını yiyen doğunun adıyla bakışsız bu yüzü seçtim kendime

  dedim belki de bir yutkunma yeriydi hayat

  o avlu

  o dam

  o çocukluk

  dedim belki de bir yutkunma yeriydi dünya


   
  elim ayağım

  yani kalbi yutkunmakla dolu kız kardeşlerim

  bu nasıl mümkün

  saçlarından başladılar konuşmaya

  dedim değil mi ki simsiyah yaşımdayım

  değil mi ki ekmeğimi yüzümün teri içinde yedim

  ben de gitmeliyim artık o en fena bitkilere

  çağırdığım haşhaş

  gittiğim hatmi

  olduğum zencefil

  aslında hep bir odun sarsınlar onu içeyim dedim kendi kendime

  duvarımızda dua

  dualarda büyülü o nine


   
  elim ayağım

  taşıma düşman beğendirmekle geçirdiğim o günlerde

  ben iyiyim de kalbim delik

  ben iyiyim de burası doğu

  ben iyiyim de çevrem kötü diye tarif edildiğim her yerde

  bu farz dedim

  bu farz

  bu kesmediğim şeyleri uzatıyorum sanmanızdaki uzun kusur

  bu kalbinizin kenarındaki yavaşlık

  cümlelerimi yarım

  beni duman eden her neyse onun adına

  bu nasıl mümkün ki

  önce gözlerimden başladım ben konuşmaya

  akşamını gördüm dünyanın

  merak kuşku ve bekleme yerlerini

  hayatın beni tahtaya çıkardığı bir sabah

  kırıldı dünya soğuktur diye yazdığım o kalem

  o ayna


   
  gördüm

  nereye gitsem ben dik gölgem kamburdu bu dünyada


   
  elim ayağım

  sen gittin yağmurun sürdü sonra

  denediğim taş çarşıları oldu dünyanın

  sabır bitkileri

  kırk uykusunu uyuduğum doğu

  kırk yolunu yürüdüğüm sokak

  hayat hep tuhaf bir yapışkanlıkla kaldı boynumda

  dedim kırk sesle yıkansam da gitmez kalbimden sesin

  ben dik gölgem kambur

  bu leke başka


   
   
  seyyidhan kömürcü

  (bkz: dünya lekesi, 1. baskı şubat 2012, everest yayınları, syf. 10-20)