A vinters mesles - A Winter's Day and Night
Originally published in Mayrev, vol. 1 (February, 1925): 15-16.
Translated by Tamar Schneider Levin.

Cold and warm ---
Outside the frost was burning. In his room the fireplace was heating up.  Hunched over in a chair, he sat with his hands extended toward the fire positioned as during the priestly blessing.
She arrived flushed with cold.
“How warm it is at your place! And how poetic! Darkness, a little fire burning. Lovely!”
She sat herself down on his knees.
“What were you thinking about?”
“Before you arrived? About Prometheus.”
“And now?”
“About -- Diana.”
A frosty cheek brushed against a flushed cheek. He shivered.
“I brought in the cold.”
“Have you ever seen an iceman working in summer?”
She starred into his eyes.
“Under the burning sun he delivers ice. You are one of the winter heat bearers. In the burning frost you bring warmth.”
“Really?”
He convinced her it was so.

Snow---
Heavy, stolid, cold air. The fireplace - a ruin from a chimney after a fire.   Steam rises from nostrils and pulling an arm out from under the the quilt is like entering an ice hole. Still, they arose and went down into the street.
“Snow! Snow!”
She clapped her dainty hands, wanted to catch a snowflake.
“Little angels! Doves! Winter bloom!”
They stopped themselves and gazed upward. A winter bloom fell on her eyelash. They gazed at each other and burst out laughing. Arm leaned against arm.
“It’s actually warm!”
Warmed now they strolled, dancing a morning dance. The winter blooms were trampled beneath human feet. A muddy liquid replaced the little angles and doves. The sun started to shine.

The sun---
“I’m hot.”
She unbuttoned her coat.
“We’ll go over to the shade. Look, crystal is hanging there.”
“Crystal without sunshine is dead ice.”
“My sun child.”
The cat, rolled up like a ball is apparently a sun child too. So is the dog lying with his front paws outstretched, and the cow that stands chewing his cud and blinks his eyes.
Aflame she removed her hat, shook out her blond hair joyously calling out:
“Gold!”
“My gold!” he replied and stretched his arm over her shoulders.

Solemnity--
The West is fire red. Higher--blue with a veil of pearl grey snow dust.
The frost begins at night, freezes under foot, tomorrow it will singe.
Back in the house. It’s twilight. Still.
“Why so sad, pensive?”
“A day is dying.”
“A night is being born.”
“Labor pains.”
Restored. Sparklers light themselves in space. In the room four little sparklers lit up. A sickle cuts sharply into the room. Quietly the pearl grey snow shimmer enters.
“Shall we light a fire?”
“Only in the fireplace.”
Hush, Quiet. Again it is night.

אַ ווינטער מעת-לעת

קאַלט און וואַרעם --
אין דרויסן האָט געברענט דער פֿראָסט. בײַ אים אין צימער האָט זיך געהייצט דער קאַמין. אײַנגעבויגן איז ער געזעסן אין שטול, די הענט ווי צום דוכ׳נען, אויסגעשטרעקט צום פֿײַער
.אַ פֿאַרפֿלאַמטע איז זי אַרײַנגעקומען
!בײַ אײַך איז דאָך וואַרעם ! און ווי פּאָעטיש ! פֿינסטערלאך, אַ פֿײַערל ברענט. פֿײַן
.זי האָט זיך אַרויפֿגעזעצט צו אים אויף די קני
? וועגן וואָס האָט איר געטראַכט --
.איידער איר זײַט אַרײַנגעקומען? וועגן פּראָמעטעוס --
?און איצט --
.וועגן . . . דיאַנאַ --
.אַ פֿראָסטיק בעקל האָט זיך אָנגערירט אין אַ פֿאַרפֿלאַמטער באַק. ער האָט אויפֿגעציטערט --
.איך האָב אַרײַנגעבראַכט די קעלט --
?האָט איר אַמאָל געזען אַן אײַזמאן אַרבעטן זומער --
.זי האָט אים פֿאַרקוקט אין די אויגן
.אונטער דער ברענענדיקער זון ברענגט ער אײַז. איר זײַט פֿון די ווינטערדיקע היץ-לײַט. אין דעם ברענענדיקן פֿראָסט ברענגט איר וואַרעמקייט --
?ווירקלעך
.ער האָט זי איבערצײַגט

שניי --
אַ שווערע , שטייענדיקע , קאַלטע לופֿט. דער קאַמין -- חורבֿה פֿון אַ קוימען נאָך אַ שׂרפֿה. פֿון די נאָז-לעכער גייט אַ פּאַרע, און אַרויסציען אַן אָרעם פֿון אונטער דער קאָלדרע איז ווי אַרײַנגיין אין אַ פּאָלאָנקע. מ׳איז דאָך אויפֿגעשטאַנען, אַרונטערגעגאַנגען אין גאַס
!שניי! שניי --
.זי האָט געפּאַטשט מיט די הענטלאך, געוואָלט כאַפּן א שנייעלע
!מלאכים׳לעך! טייבעלעך! ווינטער-צוויט --
מ׳האָט זיך אָפּגעשטעלט, געקוקט אין דער הויך. אויף איר וויִע איז אַ ווינטער-בלימל געפֿאַלן. מ׳האָט זיך אָנגעקוקט, צעלאַכט. אָרעם האָט אָרעם געדריקט 
! עס איז דאָך וואַרעם --
.דערוואַרעמטע האָבן זיי שפאַצירט , אונטערטאַנצנדיק אַ מאָרגן-טאַנץ
.דער ווינטער-צוויט איז אונטער מענטשלעכע פֿיס צעטראָטן געוואָרן. פֿון מלאכיס׳לעך, טייבעלעך איז געוואָרן אַ מוטנע פֿליסיקייט. די זון האָט אויפֿגעשײַנט

די זון --
.מיר איז הייס --
.זי האָט דעם ראָק צעשפּילעט
.וועלן מיר אַריבערגיין אין שאָטן. זע , דאָרט הענגט קרישטאָל --
.קרישטאָל אָן זון-פֿינקל איז טויט אײַז --
.מײַן זון-קינד --
דאָס קעצל, אײַנגענורעט ווי אַ קנויל, איז, קאָנטיק, אויך אַ זון-קינד. אויך איז עס דער הונט וואָס ליגט, די פֿאָדערשטע לאַפּעס אויסגעצויגן, און די קו, וואָס שטייט און מעלה גרה׳ט און בלינצלט מיט די אויגן איז אויך קיין שטיף-קינד
פֿלאַמטע האָט זי דאָס היטעלע אַרונטערגענומען , און, אַ טרייסל טוענדיק מיט די בלאָנדע האָר, פֿריידיק אויסגעשריען
! גאָלד --
.מײַן גאָלד ! -- האָט ער נאָכגעזאָגט, און אַריבערגעצויגן זײַן אָרעם איבער אירע פּלייצעס --

פֿײַערלאך --
דער מערבֿ צונטער-רויט. העכער -- בלוי מיט אַ פֿאָרהאַנג פֿון פּערל-גרויען שניי-שטויב. דער פֿראָסט נעמט אויף בײַנאַכט, עס פֿרירט אונטער די פֿיס, מאָרגן וועט סמאַליען
.איז מען ווידער אין הויז. בין השמשות. שטיל
? וואָס אַזוי אומעטיק פֿאַרטראַכט
.אַ טאָג שטאַרבט --
.אַ נאַכט ווערט געבוירן --
.געבורט-ווייען --
איבערגעקומען. קאַלטע פֿײַערלעך צינדן זיך אין רוים. אין צימער האָבן זיך פֿיר פֿײַערלעך געצונדן. אַ סערפּ. שאַרף שנײַדט ער זיך אין צימער אַרײַן. שטיל קומט אַרײַן דער פּערל-גרויער שניי-שימער
? זאָלן מיר פֿײַער צינדן --
.בלויז דעם קאַמין --
.שאַ , שטיל. ווידער נאַכט