Sign in or register
for additional privileges

Recovering Yiddish Culture in Los Angeles

Caroline Luce, Author
Mayrev (West), page 2 of 5

Other paths that intersect here:
 

You appear to be using an older verion of Internet Explorer. For the best experience please upgrade your IE version or switch to a another web browser.

Henry Rosenblatt: I Sing to the Wild West

Tsum vildn mayrev zing ikh -  I Sing To the Wild West
From Mayrev no. 1 (February 1925): 3-5.
Translated by Hershl Hartman.

Our ash-grey covered wagons did not move on,
Not drawn to you over white Sierra defiles.
We supplicated in our prayers
The God of Abraham and Isaac and Jacob,
Not bending our heads over loaded rifles.
It wasn’t our tents, ignited by your red-skinned foes,
That burned under your steel-blue, night-frigid sky,
On your black-bodied prairies
As fresh, red-bloodied wounds.
It wasn’t our arms, browned by the sun,
That, over clouded streams,
Shook your wet gold-sand in copper sieves.
It wasn’t our blood that streamed
From your bloodied scalping knife
On our chalk-white, expiring lips.
It wasn’t we who, mute, with bowed heads of sinners,
That dug the first grave in the desert.
It wasn’t our herds, flaming with thirst
And swollen by hunger,
That fed your blood-thirsty ravens.
It wasn’t our spines that bent over the manes
Of your hot-blooded broncos in wild gallop.
We did not dance with brown lasso-ropes
Against your buffalos’ anger-laden eyes.
It wasn’t our feet that were first to carve out the paths
Over your mountain-land.
It wasn’t our hands that first strewed
The towns and cities across your brown flatlands.

How can broken spines,
With which dust-grey peddler-sacks are laden,
Sway elastically to the rhythm of your gold in your copper pans?
How can the hands that held the wandering rod for generations and generations
On all the condemned roads of the Exile
Combat your copper arms and steel fists
And scalping knives?

We waited and waited and waited
Until our ears perceived
The blue songs of your steel-lightning rails —
The dance of the red-eyed devil with its disheveled locks of hair.
We were intoxicated by the steel-blue, white-wind wild singing,
The devils-dance under the whirlwind, smoke-brown, spark-veils —
Our bloods are poisoned,
Poisoned by the poison of the yellow metals!

We heard that your gold-sand has been washed out,
Cleansed of filth and purified of transgression;
We heard:
Your prairies, they lie like cattle after a fat, satisfying grazing —
Full-bellied, heavy-bodied, rose-color uddered;
We heard:
Your forests and gardens and orchards
Go on, enwrapped in eternal summer.
Your hills protrude like young, newly-developed, pointy breasts.
Overfilled with brown-blue milk…
We heard
That your nimble, red-skinned hee-ya,
Like a bear on a chain in the hands of a gypsy,
Dances drunkenly in your multicolored circus bedlam.
And your hot-blooded broncos go humbly yoked to garbage wagons.

The tomahawk, bow and scalping-knife have long
Decorated the shelves of your museums.
Your copper-poured, dark-brown-eyed buffalos
Stroll about in your zoos among multicolored peacocks.
And your many-colored fields —
They lie, ordered by brown-blue, snake-crooked streets.
Your villages and cities protrude out
From under your earth-skin below
Like mushrooms in the field after a warm rain.
And over the dark hill-silhouettes
That cut against your steel-blue, western-shore sky,
There drag the erased shadows
Of your white-grey covered-wagon caravans.
The fires lit on your brown-bronze prairies
By your red-skinned foes —
Barely, barely flicker while darkly enmeshed in the folds
Of your bundle of a multicolored swirl of peoples.

We, too, will be confused in the maelstrom of your big city streets,
We, too, will be blown about by the hot whirlwind
Of your nimbly-oncoming generations.
But a generation of ours will arise, still
Over the ash-hills of your long-extinguished generations,
As Phoenix arises from its own destruction and fire
With colorful, widespread wings —
Young, nimble, new!

צום ווילדן מערבֿ זינג איך




עס האָבן זיך אונדזערע אַש-גרויע בויד-קאַראַוואַנען
.אַריבער די ווײַסע סיִעראַס צו דיר נישט געצויגן
מיר האָבן אין אונדזערע תּפילות
צו גאָט פֿון אַבֿרהם און יצחק און יעקבֿ
.אַריבער געלאָדענע ביקסן די קעפּ נישט געבויגן
,נישט אונדזערע צעלטן, פֿון דײַנע רויט-הויטיקע קריגער געצונדן
געברענט האָבן אונטער דײַן שטאָל-בלויען נאַכט-קאַלטן הימל
,אויף דײַנע שוואַרץ-לייביקע פּרייריס
.ווי פֿרישע רויט-בלוטענדע וואונדן
,נישט אונדזערע אָרעמס, פֿאַרברוינט פֿון דער זון
האָבן איבער פֿאַרכמאַרעטע שטראָמען
.דײַן גאָלד-זאַמד דאָס נאַסע געשאָקלט אין קופּערנע זיפֿן
דאָס בלוט אונדזערס האָט נישט געטריפֿט
פֿון פֿאַרבלוטיקטן סקאַלפּ-מעסער דײַנעם
.אויף אונדזערע קרייד-װײַסע גוסס׳ע ליפּן
,נישט מיר האָבן שטום, מיט געבויגענע קעפּ פֿון אַבֿלים
.בײַ דיר אין דער מדבר דעם קבֿר דעם ערשטן געגראָבן
נישט אונדזערע סטאַדעס, פֿאַר׳שרפֿה׳ט פֿון דורשט
,און געשוואָלן פֿון הונגער
.געשפּײַזט האָבן דײַנע בלוט-דורשטיקע ראָבן
עס האָבן זיך אונדזערע רוקנס אַריבער די גריוועס
.פֿון דײַנע הייס-בלוטיקע בראָנקאָס אין ווילדן גאַלאָפ נישט געבויגן
מיר האָבן מיט ברוינע לאַסאָ-שטריק אין אונדזערע הענט
.נישט געטאַנצט קעגנאיבער דײַן באָפֿאָלאָ׳ס כּעס-אָנגעצונדענע אויגן
נישט אונדזערע פֿיס האָבן איבער דײַן באַרג-לאַנד
,די וועגן די ערשטע פֿאַנאַנדערגעטראָטן
נישט אונדזערע הענט האָבן איבער דײַן פֿלאַך-לאַנד דאָס ברוינע
.די שטעט און די דערפֿער די ערשטע פֿאַנאַנדערשאָטן

,ווי קענען צעבראָכענע רוקנס
,אויף וועלכע די שטויב-גרויע פֿעדלער-זעק ליגן
? עלאַסטיש צום טאַקט פֿון דײַן גאָלד אין די קופּערנע בעקענס זיך וויגן
ווי קענען די הענט, וועלכע האָבן דעם װאַנדער-שטאָק דורות און דורות
,אויף אַלע פֿאַרשאָלטענע וועגן פֿון גלות געטראָגן
אַנטקעגן די קופּערנע אָרעמס און שטאָלענע פֿויסטן
? און סקאַלפּ-מעסערס דײַנע זיך שלאָגן

,מיר האָבן געוואַרט און געוואַרט און געוואַרט
ביז אונדזערע אויערן האָבן פֿאַרנומען
-- די בלויע געזאַנגען פֿון דײַנע שטאָל-בליציקע רעלסן
.דעם טאַנץ פֿון רויט-אויגיקן שד מיט פֿאַנאַנדערגעשויבערטע קודלעס
,אונדז האָבן פֿאַר׳שכּור׳ט די שטאָל-בלויע ווינט-װײַסע ווילדע געזאַנגען
-- דער שדים-טאַנץ אונטער צעוויכערטע רויך-ברוינע פֿונקן-וווּאַלן
,פֿאַר׳סם׳ט זענען אונדזערע בלוטן
! פֿאַר׳סם׳ט מיט דעם סם פֿון די געלע מעטאַלן

,מיר האָבן געהערט אַז דײַן גאָלד-זאַמד איז איבערגעוואַשן
; גערייניקט פֿון מיסט און פֿון פסולת געלײַטערט
: מיר האָבן געהערט
-- דײַנע פּרייריס, זיי ליגן ווי קי נאָך אַ פֿעטער און זאַפֿטיקער פּאַשע
; פֿול-בייכיק, שווער-לייביק, ראָז-פֿאַרביק באַאײַטערט
: מיר האָבן געהערט
דײַנע וועלדער און גאָרטנס און סעדער
.זיי ציען אין אייביקע זומערס געהילטע
די ברעג דײַנע סטאַרטשן ווי יונג-אויפֿגעשפּיציקטע בריסט
. . . מיט ברוין-בלויער מילך איבערפֿילטע
,מיר האָבן געהערט
אַז דײַן פֿלינקער רויט-הויטיקער היִהאָ
,אַזוי ווי אַ בער אויף א קייט אין דער האַנט פֿון ציגײַנער
.טאַנצט שכּור אין דײַנע בונט-פֿאַרביקע צירק-באַלאַגאַנען
.און דײַנע הייס-בלוטיקע בראָנקאָס אין מיסט-וואָגנס שפל׳דיק שפּאַנען

דער טאָמאָהאָק, בויגן און סקאַלפּ-מעסער לאַנג שוין
.די גזימסן פֿון דײַנע מוזעאומס באַצירן
די קופּער-געגאָסענע, טונקל-ברוין-אויגיקע באָפאָלאָס דײַנע
-- און דײַנע פֿילפֿאַרביקע פֿעלד 
.זיי ליגן צעאָדערט פֿון ברוין-בלויע שלאַנג-קרומע וועגן
די דערפֿער און שטעט דײַנע שפּאַרן
,פֿון אונטער דײַן ערד-הויט אַפֿיר זיך
.װי שוווימען אין פֿעלד נאָך אַ וואַרימען רעגן
און איבער די טונקעלע בערג
וואָס שנײַדן זיך קעגן דײַן שטאָל-בלויען מערבֿ-ראַנד הימל
פֿאַרווישטע זיך שלעפּן די שאָטנס
.פֿון דײַנע װײַס-גרוייִקע בויד-קאַראַוואַנען
די שׂרפֿות, געצונדן אויף דײַנע ברוין-בראָנזיקע פּרייריס
-- פֿון דײַנע רויט-הויטיקע שׂונאים
קוים-קוים וואָס זיי פֿלעמלען נאָך טונקל פֿאַרדרייט אין די פֿאַלדן
.בײַ דיר אין דעם בונטן פֿילפֿאַרביקן פֿעלקער-געווימל

אויך אונדז וועט דער וויכער פֿון דײַנע גרויס-שטאָטישע גאַסן פֿאַרדרייען
אויך אונדז וועט דער הייסער געווירבל
.פֿון דײַנע פֿלינק-קומענדע דורות פֿאַרווייען
נאָר אויפֿגיין וועט אונדזערס אַ דור נאָך
,אַריבער די אַש-בערג פֿון דײַנע שוין לאַנג אויסגעלאָשענע דורות
ווי פֿעניקס גייט אויף פֿון זײַן אייגענעם אומקוס אין פֿײַער
-- מיט פֿאַרביקע פֿליגלען פֿאַנאַנדערגעלאָזן
!  אַ יונגער, אַ פֿלינקער, אַ נײַער



Comment on this page
 

Discussion of "Henry Rosenblatt: I Sing to the Wild West"

Add your voice to this discussion.

Checking your signed in status ...

Previous page on path Mayrev (West), page 2 of 5 Next page on path